Jan Klimak - Drabina raju - rozdział 4 - O posłuszeństwie

     Nieustannie słyszymy o potrzebie uzewnętrzniania naszych potrzeb, o tym, że najważniejsza jest samorealizacja, że najbardziej szczęśliwi będziemy wtedy gdy osiągniemy swoje cele i spełnimy swoje marzenia. W efekcie najważniejszy jestem "ja" inni? - jakoś zaczyna  brakować dla nich miejsca.
Zapominamy przy tym że dla chrześcijanina istnieje nieco inny porządek. Istnieje jeszcze inna gramatyka, chrześcijańska gramatyka. A tutaj mamy do czynienia z całkiem innym porządkiem.
Pierwsza osoba - to "On" - Bóg,
Druga osoba - to Ty "bliźni"
a na trzecim miejscu znajduję się - "ja".

 Podporządkowanie się takiemu porządkowi, poprzez wyrzeczenie się egoizmu jest możliwe tylko dzięki pielęgnowaniu cnoty posłuszeństwa . Posłuchajmy jak o posłuszeństwie mówi św. Jan Klimak - jeden z ojców chrześcijańskiej duchowości - mnich żyjący w VII wieku w klasztorze na górze Synaj. Oto co pisze w swoim dziele: "Drabina raju":

                                                                Rozdział IV 
     
                            O błogosławionym i zawsze wychwalanym posłuszeństwie

    ....3 Posłuszeństwo jest całkowitym wyrzeczeniem się własnej duszy, pokazywanym przez działania ciała. Albo, być może, odwrotnie, posłuszeństwo jest obumarciem ciekesnych członków przy żyjącym umyśle. Posłuszeństwo jest niezbadanym ruchem, dobrowolną śmiercią, prostym życiem, spokojem w niebezpieczeństwie, prostą, nie ćwiczoną mową obrończą przed Bogiem, nieustraszonością wobec śmierci, bezpieczną żeglugą, wędrówką pogrążonych we śnie. Posłuszeństwo jest grobem własnej woli i zmartwychwstaniem pokory. Posłuszny jak martwy nie sprzeciwia się i nie wyróżnia ani w dobrym, ani w tym, co wydaje się złe. Bo za wszystko odpowiada ten, kto pobożnością umartwił jego duszę. Posłuszeństwo jest pozbyciem się rozróżnień przy obfitości rozróżnień. 

      4. Początek umartwiania tak woli duszy, jak i członków ciała jest bolesny; środek niekiedy bywa bolesny, a niekiedy obywa się bez cierpień, przy końcu dochodzi już do zupełnej niewrażliwości i niewzruszoności wobec cierpienia. Błogosławiony żywy umarły, który doznaje cierpień i jest przygnębiony, wtedy gdy widząc siebie czyniącego własną wolę, boi się ciężaru Sądu nad sobą.